sábado, 27 de octubre de 2007

Somos GREGO Y EVA....Hola como va todo.......




Que tal compañeros y eras....jijiji

como estamos haber si ponemos algo para ir sabiendo de todos así cuando abramos la pagina y al mirarla vemos algo nuevo nos hace ilusión y nos da por poner algo más a todos........





a mi me va poniendo al dia EVA que como yo la verdad con el curro mucho no puedo estar ....y cuando llego debo de respetar la cola y como llego el ultimo cuando de verdad me toca es cuando me marcho a dormir jajajajja ....como somos familia numerosa eva lo tiene mejor nos levanta a todos tempranito nos prepara el bocata y para el curro y a los peques para el cole,,,,y ella a conectarse jajajaja......que tia!!!!....bueno compayns que más deciros que na que me acuerdo de todos y del dia de la cena que me ha llegado a los oidos algo de alberto torres así que ya nos diras algo alberticoooooo......bueno os pongo unas foticos .......






Hay estamos la trupe todos repeinados el primero por la izq es mi hermano isra-yo
chico y mi hermana merce



Unas fotos del Montserrat os pongo












haber si me compro un escaner y os paso algunas

del patio y cuando haciamos gimnasia





Y ahora os mando unas cuantas del dia del reencuentro....







y que majos ellos sonriendo.....
















miércoles, 17 de octubre de 2007

fotos












Aquí van algunes fotos que he trobat...



lunes, 15 de octubre de 2007

AH!!! POR CIERTO OS PRESENTO A MIS HIJOS

ESTOS SON MIS SOLES

SALUDOS

Creo que entre tantas buenas descripciones, elogios, piropos, etc. no puedo aportar nada nuevo y mejor al fantástico grupo, pero intentare contar un poquillo de mi andadura por la vida.






Después de 8º Jose Luis Atienza y yo fuimos desterrados a Gava para iniciar FP de Mecánica, bajo la teoría que era un gran centro educativo y el de Espulgues la antesala a la Modelo, tras dos años de viajecitos decidí terminar en Espulgues. “La marina te llama” fue lo que me dijeron en el 88, un añito destinado a Submarinos. Nunca había estudiado pero la “mili” me hizo un hombre responsable y pasé cinco años de curso en curso, ya sabéis de los que no vas, pagas y te dan un titulo. En el 92, evidentemente, voluntario de las Olimpiadas donde pude disfrutar de una de las grandes experiencias de mi vida. En el 95 decidimos pasar por la Iglesia y contraje matrimonio nada más y nada menos que en Madrizzz, donde he vivido 10 años. Decidimos tener descendencia y en el 98 nació Alberto, que nombre más original, en el 2001 el pequeño Sergio. Desde el 2006 vivo en Castelldefels, fin de semana de “papaito” y fin de semana de “locuelo”, suelo pasar a menudo por mi barrio para ver a mis padres y hermana, estoy volviendo a los orígenes.
Contado tan breve parece normal y rutinario pero puedo aseguraros que me lo he pasado genial, he podido realizar multitud de actividades profesionales y personales con anécdotas y experiencias únicas que me enriquecen cada día, hoy por hoy sigo pensando en lo bonita que es la vida, disfruto cada segundo.

Anécdota
Uno de esos tantos días que veníamos de entrenar del Polideportivo de las Moreras, lo hicimos dándole patadas a un bote vacío, con tan mala suerte que en una de esas patadas el bote fue a parar a una puerta con cuadritos de cristal rompiendo uno de ellos. A primera hora de la tarde “el Dire” nos llamo a unos cuantos para hacer el interrogatorio de rigor, claro acompañado de un masaje facial, sin muchas preguntas el Ronaldiño en cuestión fue Alberto, para variar, me lo agradeció besándome la mejilla.
Creo que por desgracia no es una anécdota, se convirtió para muchos en una rutina.

He sacado una conclusión importante tras muchos años sin vernos, la gente cambia externamente pero no internamente, el tímido es tímido pero con una ligera sonrisa, el irónico es irónico pero con más recursos y el sincero es sincero pero con un gran abrazo.
¡¡¡En mi recuerdo, un grupo de chicas con falda de pliegues, años y años con falda, joooo 24 años esperando una minifalda y na de na todas con pantalones!!!

PD. Gracias Gemma.
e

sábado, 13 de octubre de 2007

MI VIDA -RAQUEL MATEOS-

A LOS 13 AÑOS LLORÉ DE PENA ,AL DESPEDIRNOS.



A LOS 37 ,HE SENTIDO FELICIDAD
AL VOLVEROS A VER.

-MI HISTORIA-



CUANDO ACABÉ EL E.G.B., MI PESADILLA CONTINUABA, PUES, HICE EL F.P. EN EL DICHOSO MONTSERRAT.

OSEA, MÁS DON JESUS, MÁS DON LORENZO Y ALGO QUE NO ESPERABA NADIE, EL CABEZON (EL DIRECTOR),DANDO VARIAS ASIGNATURAS,Y CONTANDONOS HISTORIAS DE SU PUEBLO.

NO ESTABA SOLA , ME ACOMPAÑABAN TAMBIEN, JORGE CORCHADO, LA ELVIRA, LA ESTHER ORELLANA, EL RAÚL MOLTÓ, EL TONY, LA Mª ANGELES ANDREY, LA RAQUEL GALLEGO Y LA LOURDES ( PERDONAD SI ME FALTA ALGUNO ,PERO ME CUESTA DISTINGUIR ENTRE EL F.P. Y EL E.G.B.)


CUANDO ACABÉ ME PUSE A TRABAJAR. HE TRABAJADO COMO OPERARIA DE MONTAJE , EN FABRICAS CON MUY BUEN AMBIENTE Y GENTE ESTUPENDA.

A LOS 18 AÑOS CONOCÍ A TOMAS Y A LOS 22 ME CASÉ.
LLEVO 15 AÑOS CASADA Y VIVO EN ESPLUGUES.

DURANTE 8 AÑOS NOS HEMOS DEDICADO A TRABAJAR Y HACER VIAJES. EN NAVIDAD ,VERANO, SEMANA SANTA, PUENTES, TODO LO QUE PODIAMOS.

NOS ENCANTA VIAJAR Y CONOCER SITIOS DIFERENTES ¿Y A QUIEN NO?. CONOZCO MUCHOS PAISES Y TODAVIA ME FALTA LONDRES.


PARA EL 2000, LLEGÓ MI PRIMER HIJO "OSCAR" , PARA DARLE UN HERMANITO TUVIMOS A " JORDI " Y POR BUSCAR LA NIÑA LLEGÓ "SERGIO".

EN ESTE MOMENTO NO TRABAJO, VIVO PARA CUIDAR DE MIS TRES HIJOS, Y MIMAR A MI MARIDO.






-MIS NIÑOS-

DE 7, DE 4 Y MEDIO Y DE TRES AÑOS DE EDAD.


VIAJAR , UNA DE MIS GRANDES PASIONES .
TAJ MAHAL -INDIA-

jueves, 11 de octubre de 2007

Pedro Garrote, mi historia

Lo primero, es disculparme por no haber podido asistir a la cena. Lo tenía apuntado... pero la tarde se complico bastante y cuando quede libre, ya se había hecho tarde.

Lo segundo, felicitar a la Gemma por su tesón, por todos los esfuerzos y empeños que ha puesto para que toda esa noche fuese perfecto.

Mi vida, como la de los demás, sin mucho más. Acabe la EGB, estudié FP Química, hice COU, un ciclo formativo de medio ambiente y me estampé en ingeniería técnica. En el 98 me declare República Independiente Autofinanciable -me fui de casa :) - dentro del termino municipal de Esplugues. Siete abriles antes entre a trabajar en el sitio que sigo aún, un organismo autónomo de MTAS. Me paso las mañanas envuelto entre matraces y tubos de ensayo, como analista de laboratorio que soy. Soltero y sin descendencia conocida. Participo en una ONG de Esplugues desde hace casi veinte años; ahora ejerzo como secretario, además de hacer otras cosillas. Ah, trekkie convencido.

Anéctodas posteriores a la época de la EGB, recuerdo, a bote pronto, dos. Una me puso los pelos de punta… los del brazo, digo. La otra, me hizo recordar los años pasados, castigado en pasillo, esperando que “el cabezón” no pasara por allí.

De la primera hace como, mínimo cinco años, que tuvo que ver cuando derruyeron el “patio de los mayores” entre Quintana y Rovellat… y talaron todos los pinos. Escribí una instancia protestando y maldiciento sobre ese acto… y días después me encontraba en el despacho de alcaldía hablando con Palacín sobre mi escrito, legalidades y tecnicismos.

Y la segunda, hacia el 2001, cuando, desde la entidad que mencionaba antes, necesitábamos cambiar de sede, valoramos la posibilidad de comprar el local que había ocupado el colegio, en el edificio Banesto, que eran más de 400 m2, y que nos había ofertando una inmobiliaria, por unos ochenta millones de la época.

Pues nada, ya acabo… usando una celebre frase de Sr. Spock:

“larga y próspera vida”.


Un saludo









Yo, en mi natural estado de illuminati

miércoles, 10 de octubre de 2007

GREVA (GREGORIO Y EVA)


GEMMA GRACIAS


Reus 10/10/2007









Muy buenas!!!

Bueno después de cuatro días, somos capaces de empezar a escribir sin ningún comentario al ver las fotos e intentar colgarlas......( muy bueno.....OH!..... valla..... mira....... anda que no están guapos) ósea que no éramos capaces de empezar a escribir, nuestra mente no dejaba de darnos datos anteriores y la verdad sabiendo las ganas que tenéis de ver las fotos al final decidimos que hablar de nosotros, de anécdotas y comentarios anteriores ya lo haremos tranquilamente mas adelante y ahora directos al grano y os colgamos las fotos de la cena!!!!

!!!Ei que estáis todos muy guap@s ¡¡¡¡¡¡¡

Claro que repetirnos no nos importa pero


GEMMA MUCHISISISISIMAS GRACIAS


eres fantástica

EVA: por mi parte te doy las gracias por haberte acordado e integrado en la cena y saber que también por vuestra parte también estaba allí........ Por que aunque fue poco tiempo como dije en la cena es una de las cosas de mi vida, que siempre me e acordado del Montserrat, bueno ( del montserrat y de gregor.....jijijiji) y después de darte a ti las gracias, darlas a tod@s por recordarme unos mas que otros pero es normal......

GREGORIO: por mi parte sobre el sábado muchas gracias compañeros por hacerme realidad un acto que deseaba que se realizara desde que os abandone, en 6º curso, que no es otro que el del encuentro (ósea el reencuentro) como veis han pasado cuatro días y aun estoy flipando, así que cuando mi mente vuelva en si podré empezar a hablaros sobre mi.




GREGORIO Y EVA:



aquí os mandamos una foto de cuando éramos pequeños.........











Espero que al verla os acordais un poco mas


Sin más .................... La cena





NO PONEMOS COMENTARIOS


ES QUE SON MUCHAS



PONERLOS VOSOTROS MISMO










JEJE....










BUF NO VEAIS COMO TARDA ESTO EN SUBIR LAS FOTOS




































































bueno ya seguiremos que faltan muchas y ya es un poco tarde..........



OK



sensacions del sopar

Hola a tots i totes,
he vist que molts de vosaltres heu anat molt depressa a escriure, penjar fotos... no m'extranya doncs després del sopar jo també em vaig quedar "entusiasmada" i amb ganes de continuar...
La nit va ser molt especial i una autèntica regressió en el temps (ja li he dit al meu psicoanalista que el dissabte em vaig estalviar unes quantes sessions de divà!!!). Una nit de sensacions, records, retrobaments, alegries i il·lusió que la veritat a mi encara em perduren.
Sensacions:
Tot i haver passat 24-25 anys tots seguim sent el que érem: l'Olguita despistada, la Gemma tendre, en Mario irònic, l'Antonio saleroso, la Maribel cerebral, la Sílvia juerguista, en Manuel Mateo tot i haver crescut segueix sent el Manolito, en Lladonosa místic, l'Ester Salom sensual, la Raquel carinyosa, en Pedro sensat, en Toni Prieto rialler, en Petete acollidor... i així podria seguir amb tots vosaltres
Records:
Vaig al·lucinar de tot el que us recordeu!!! A mi les neurones em comencen a fallar però veu fer que obrís alguns calaixos de la meva ment que havia tancat feia molt temps. Les paraules de l'Antonio també em van fer reflexionar, doncs no només ens vam deixar de saludar o parlar, jo amb el temps vaig deixar de pensar i de recordar. Tots sabeu que quan vaig acabar l'EGB els meus pares em van enviar a l'escola Pare Manyanet de BCN (no la recomano a ningú!!!) i tot i que no ho vaig passar massa bé, sobretot els primers anys, amb el temps vaig anar desconectant de tots vosaltres. Tot i amb això, me'n recordo perfectament alguns matins abans de les 8 quan jo anava a agafar l'autobús cap a Barna com us veia a alguns de vosaltres (sobretot a tu Sílvia, un petó) com anaveu cap a l'Institut i les petites i ràpides converses que teníem. Us he de confessar una cosa: em feieu una enveja terrible!!!!
Retrobaments:
i no trobaments, perquè no és el mateix trobar-se pel carrer o a qualsevol altre lloc on la conversa és forçada, no saps què dir... Aquí vam venir tots expressament, per tant tots teníem ganes, l'esperit i la motivació de tornar-nos a trobar. Això ées el millor de tot i, sabeu què penso? És màgic i passa molt poques vegades. Moltes, moltíssimes gràcies Gemma!!!
Alegries:
No vam parar de riure, parlar, petonejar-nos, abraçar-nos... L'emoció brollava per tot arreu
Il·lusió:
De tornar-nos a veure, de saber i de conèixer, de continuar l'amistar i de tornar-nos a trobar.

Moltes gràcies a tots i a totes.

Núria

ALBUM DE FOTOS




FOTOS DEL REENCUENTRO

















-RAQUEL MATEOS-